یکی از مزایای نزاکت زنانه بودن، اجازه دادنبرای پوشیدن بود (از کتاب گرفته تا وسایل مد).
پاشنه‌هایی که می‌پوشیدند، chopines نامیده می‌شد و قطعاً غیرعملی بود – برخی از آنها تا 10 اینچ قد داشتند، و کسانی که آن را می‌پوشیدند نیاز به حمایت خدمتکاران یا تحسین‌کنندگان خود داشتند.
در این زمان به غیر از خانم‌ها، کفش‌های پاشنه‌دار مد فقط برای مردان بود.
اشراف اروپایی به کفش پاشنه بلند زارا علاقه خاصی داشتند. آنها به مردان کمک می‌کردند قد بلندتر به نظر برسند، که باعث می‌شد سلطه‌جوتر به نظر برسند، و هر چه ثروتمندتر بودید، پاشنه بلندتر بود.
کفش های پاشنه بلند در سراسر اروپا به نمادی از ثروت، موقعیت و مردانگی تبدیل شده بود.
یکی از مشهورترین شخصیت های تاریخی مرتبط با کفش پاشنه بلند، پادشاه فرانسه لوئیس چهاردهم است.
او نمونه‌ای بارز از معنای کفش‌های پاشنه بلند برای مردان با موقعیت بالا (و قد کوچک) در قرن هفدهم است.
پرتره های بی شماری از او پاشنه های زیبا و مجلل او را به نمایش می گذارد. او پاشنه هایی داشت که از موادی مانند مخمل و ساتن ساخته شده بود و در سایه های آبی سلطنتی و قرمز تیره رنگ شده بود.
عشق او به کفش های پاشنه دار وسواس گونه شد زیرا او پوشیدن کفش های پاشنه دار قرمز را در دادگاه خود ممنوع کرد.
او به مردان اطراف خود الهام داد تا مطابق با استانداردهای او لباس بپوشند و مردان برای اثبات موقعیت و ثروت خود از کفش های پاشنه بلند دوران نوزادی استفاده کردند.
لویی چهاردهم نقش بزرگی در تاریخ مد بازی کرد و الهام بخش یکی از مشهورترین طراحان کفش امروزی، کریستین لوبوتین بود.
در اواخر قرن هفدهم، زنان نیز شروع به پوشیدن کفش‌های پاشنه‌دار مد کردند، اما در قرن هجدهم، تقریباً در زمان انقلاب فرانسه، دیدگاه‌های عمومی در مورد کفش‌های پاشنه‌دار به شدت تغییر کرد.
مردان و زنان به طور یکسان کفش‌های پاشنه‌دار خود را با کفش‌های تخت عوض می‌کردند، و نمی‌خواستند هیچ گونه ارتباطی با خانواده‌های سلطنتی داشته باشند، حتی به لباس‌هایی که می‌پوشیدند.
