این روزها هر جا که می رویم زمان ما را همراهی می کند.
ما می توانیم آن را در رایانه، لوازم خانگی، گوشی های هوشمند و غیره مشاهده کنیم.
زیر نظر گرفتن زمان در هر لحظه آسان است و حتی لازم نیست به مچ دست خود نگاه کنید.
بنابراین تصور اینکه روزی روزگاری افرادی بودند که زمان می فروختند دشوار است.
با این حال یک تاجر باهوش دیروز دقیقاً همین کار را کرد.
پس بیایید نگاهی به تاریخچه زمان متعارف بیندازیم تا زمینه کلی را بهتر درک کنیم.
بسیاری از دستگاه های الکترونیکی دارای یک ساعت دیجیتال داخلی هستند که با همگام سازی با وب به طور خودکار به روز می شود. بنابراین زمان نشان داده شده همیشه صحیح است و انحرافات حداقل هستند.
ساعت های دیگر مانند ساعت sveston طلایی عملکردی دارند که به آنها امکان می دهد سیگنال های رادیویی کنترل شده را دریافت کنند.
این به روز رسانی و اصلاح زمان به صورت روزانه. من به عنوان صاحب چندین ساعت از این نوع، به شما اطمینان می دهم که استفاده از آنها آسان است.
با این حال، در گذشته همه چیز به گونه ای دیگر کار می کرد. ما فقط در سال 1990 گشت و گذار در اینترنت را آغاز کردیم.
اولین ساعت های سیگنال رادیویی 7 سال قبل از این تاریخ ظاهر شدند.
قبل از آن زمان دقیق از طریق سیگنال های صوتی به ایستگاه های رادیویی و تلویزیونی مخابره می شد.
با رفتن حتی به عقب تر، رصدخانه سلطنتی گرینویچ را می یابیم که هنوز نقش رصدخانه سلطنتی اولین سیگنال های زمان را از طریق یک کره بزرگ که روی سقف ساختمان قرار داده شده بود، ارسال کرد.
این کره که روی یک میله ثابت بود، هر روز برای چند دقیقه بالا می رفت و در ساعت 13 پایین می آمد.
این روش که در سال 1833 آغاز شد، عمدتاً توسط ملوانان برای همگام سازی کرنومترهای کشتی خود استفاده می شد.
در سال 1852 رصدخانه سلطنتی یک ساعت بزرگ را بالای درب ورودی نصب کرد و زمان را برای عموم قابل استفاده کرد.
این ساعت و کره زمانی توسط تکانه های ساعت اصلی هدایت می شدند.
با گذشت سالها، چنین تکانه هایی با کابل به پل لندن منتقل شدند.
از اینجا سیگنال ساعت به دیگر ساعت های کشور پخش می شد.
اساسی در نجوم و ساعت سازی دارد.
